Jacob & Luzina op Aruba

Dit was het uitzicht wat we hadden tijdens de doopdienst van Winston. Om de realiteit wat op te poetsen, zodat het beter aansluit bij uw belevingswereld van het leven op een caribisch eiland, heb ik de foto wat bijgesneden. Het origineel vind u in het fotoboek, inclusief de beeldvervuilende elementen; een realiteitscheck als het ware… Na de dienst was er een eenvoudige doch voedzame brunch, aangeboden door de Koninklijke Marine; dank daarvoor. De bolo (taart) van madu viel erg in de smaak, vooral de lokale aanwezigen konden het zeer waarderen.

Des avonds zijn we met opa, oma, madu, padu en de peetouders een hapje gaan eten bij Marandi. Heerlijk eten met uitzicht op een, zoals wel gebruikelijk, spectaculaire zonsondergang. Klikt u dus weer lekker raak en geniet van de pica’s!

Vrijdag, eind van de middag kwamen ze aan. Luzina zat op dezelfde vlucht terug na een weekje cursus in NL. Pa en ma waren uitgebreid gewaarschuwd door eerdere Aruba-gangers dat er foto’s worden gemaakt bij aankomst. Dus: lachen en vrolijk kijken als je door die schuifdeur komt! U kunt zelf beoordelen of dat gelukt is.

Luus was helemaal door het dolle heen omdat ze Winston weer kon knuffelen, het duurde een hele tijd voordat ze rustig in slaap viel (of was het andersom?)

Foto’s van de doop van WAC en de eerste field trip volgen…

Luzina is zojuist aangekomen op Schiphol. Ze heeft volgende week twee cursussen van de NOB (Nederlandse Orde van Belastingadviseurs). Druk programma en vrijdag weer terug naar Aruba. Mijn ouders komen op dezelfde vlucht mee, om met pasen bij de doop van Winston te zijn. Ook Vicky en haar moeder zitten op dezelfde terugvlucht; dat wordt een gezellige boel.

Winston en ik bewaken het fort. De eerste avond en nacht zijn we zonder problemen door gekomen.

We gingen met enige regelmaat naar de drive in bioscoop op Aruba. Om een aantal redenen: het is lekker dichtbij voor ons, goedkoper dan de gewone bios, je kunt je eigen stoel kiezen (Jeep of Corola), weinig last van mobiele telefoons en niet zo koud als de gewone bios waar de airco op 16 graden staat.

Vanavond was waarschijnlijk de laatste keer, want de tent gaat sluiten. Zie ook hier.

Het was voor ons allang duidelijk dat de drive in niet rendabel kon zijn. 10-20 auto’s per avond, a 10 gulden, dat is niet eens genoeg om de personeelskosten te dekken. Toch denk ik dat ze er meer van hadden kunnen maken. Bijvoorbeeld door zich te richten op de wat oudere Amerikaanse toeristen, die vroegah zelf met hun liefje naar een drive in gingen. In hun oude chevvy, lekker tegen elkaar aanschuivend op die twee meter brede voorbank… De snackcorner ombouwen tot een Johnny Rockets, en regelmatig een bandje met muziek van toen. Lijkt met kat in’t bakkie.

Helaas, het lijkt afgelopen te zijn. Vanavond nog even Mall Cop meegepikt. Er werd wat geprotesteerd met borden en vlaggen. Daarop begonnen bijna alle auto’s luid te claxonneren. Winston vond het fantastisch! Elke keer als ik toeterde moest hij keihard lachen en stond ie bij Luzina op schoot te dansen. Al met al weer een leuke avond.

Autoradio’s worden niet zo vaak gestolen op Aruba. Dat is het goede nieuws. Accu’s wel, en dat is meteen het slechte nieuws van vandaag. Toen ik vanochtend Winston in de auto ging zetten, zag ik dat de moterkap van de Jeep open stond en de accu was verdwenen.

Luzina had Balashi vanacht wel heel lang en heel agressief horen blaffen; heel lang achter elkaar. (of had ik dat al gezegd?) Maar die had zich omgedraaid en lekker verder geslapen. Arm hondje; heeft ie zo goed zijn best gedaan om alarm te slaan, komt er niemand opdagen. En die klote junk in zijn poten bijten kon ook niet, want Balashi kan niet (meer) buiten de omheining komen. Ik kon merken dat Balashi gefrustreerd was, net als ik overigens.

Op zoek naar een nieuwe battery; wel een gevonden, maar die is net een tikkie te hoog. Nog ff kijken of ik hem kan ruilen voor een passende, want anders moet ik op z’n Arubaans gaan knutselen…

Update: passende accu gevonden; het beestje rijdt weer.

Vandaag, 25 februari, is het al weer 4 jaar geleden dat we Jaap* heel even bij ons mochten hebben. Mijn ouders zijn eerder deze week al naar de begraafplaats in Best gegaan. De moeder van Luus had een mis aangevraagd bij meneer pastoor. Wij hebben in onze tuin bij zijn gedenkteken een kaarsje gebrand.

Op 1 februari is Noa Rehema de Groot geboren. We wachten nog op foto’s. Foto gejoept van hun site. Tineke, Jurjen, Joel en Lydia van harte gefeliciteerd!

Ik heb wat *kuch* opmerkingen gekregen over deze post. Met name over het stukje over de bruidsfotograaf en hoe hij mijn ouders liet poseren. Daarom kan ik het resultaat jullie niet onthouden. Het lijkt misschien wel een leuke foto, maar ik was erbij toen die gemaakt werd. En ik kan je verzekeren dat het gedrag van die fotograaf mijn kijk op deze plaat voor eeuwig heeft vertroebeld met zijn aansporing om effe lekker spontaan te doen, maar wel je mond houden want anders krijg je zo’n rare bek op de foto!

Nog even voor de duidelijkheid: het was de fotograaf die mijn ouders toesprak als een stel bakvissen, niet mijn ouders die zich zo hebben gedragen.

Vanwege bla bla bla hier nu eindelijk de laatste aflevering van ons verslag, maar wel met extra veel foto’s!

We hebben weer veel bezoekjes afgelegd. Bij een aantal daarvan waren we ook nog eens zo slim om foto’s te maken. Daarom hier een fijn linkje naar de foto’s van een aantal onvergetelijke ontmoetingen. We zijn uiteraard ook nog even naar het grafje van Jaap* geweest en hebben vast een kerststukje neergelegd.

Omdat pa & ma De Greef 40 jaar getrouwd zijn, werd het hele gezin gefeteerd op een luxe week in de Ardennen. (ff tellen. Pa & Ma:2, kinderen: 8, aanhang: 7, kleinkinderen: 3+2+1+1+2+0+1+1=11, Totaal=28). Al bijna een jaar geleden was er een luxe villa gereserveerd, maar die bleek enkele weken voor de trip nog niet afgebouwd te zijn. Gelukkig kon er last minute nog een alternatief gevonden worden. Want een huisje zonder sauna, stoombad een goed geoutilleerde keuken en vrijwel alle slaapkamers met eigen badkamer, dat kan echt niet. Sinterklaas deed onderweg naar Nederland ook onze zuiderburen aan. Gelukkig een paar dagen eerder, want op 4 december vlogen Luzina, Winston en ik weer terug naar Aruba.

Tot slot een hartelijk woord van dank voor alle gastvrijheid, support en natuurlijk de kledingsponsoren die ruimschoots hebben voorkomen dat WAC met bevriezingsverschijnselen en longontsteking opgenomen moest worden.

Hoppa! De laatste is afgeleverd; ik ben knock-out. Er komt waarschijnlijk een grote algemene fotoservert met xx Gigabyte aan belastend materiaal. Voor sterke verhalen zou ik adviseren om in ieder geval de volgende Thea of andere borrel bij te wonen.
Het was supergaaf om zoveel leuke gasten over de vloer te hebben! Een goede vlucht voor de mensen die nu (bijna) in de lucht zitten. Wij gaan tukken.