Jacob & Luzina op Aruba

Mijn eerste volledige werkweek is voorbij gevlogen. Het werk is tot nu toe erg leuk, maar wel heel erg anders dan dat ik gewend ben. De krant is hier een erg belangrijk medium. Als de inspectie der belasting (belastingdienst) iets te melden heeft, dan staat dat in de krant. Beroepsmatig moet ik dus dagelijks de kranten (3 stuks) door ploeteren. Gelukkig kan dat ook ‘s ochtends onder het genot van mijn eerste kop koffie op kantoor.

Wat ik nog moet leren is hoe de lokale politiek in elkaar zit. Ik heb mijn eerste overhoring op kantoor al gehad. De twee grootste partijen kon ik nog opnoemen, maar er zijn er natuurlijk meer. Kleur bekennen is hier toch beter dan neutraal proberen te blijven.

Ik heb een aantal leuke opdrachten gekregen. In het kader van de privacy en de geheimhouding kan ik helaas geen sappige details schrijven. Het is heel goed te merken dat de belastingwetgeving hier veel minder in beweging is dan in Nederland. Het kan ook niet anders. In Nederland wonen immers 16 mln mensen en op Aruba maar 100.000. Er wordt ook veel minder geprocedeerd en daardoor is er ook veel minder reparatiewetgeving nodig. Tevens heeft de inspectie grote achterstanden.

Mijn nieuwe collega’s zijn erg collegiaal. Het is even wennen om alles in het papiamentu te doen. Ik gooi nog regelmatig Nederlandse woorden door mijn zinnen. Hopelijk zal dat met de tijd steeds minder worden. Ook is het apart dat ik de klanten nog niet ken en dus ook niet weet wat voor soort bedrijf ze hebben, waar ze zitten en welke vennootschappen allemaal tot de groep behoren. Gelukkig wordt ik nu ter kennismaking regelmatig meegenomen naar afspraken met klanten.

Het is ook heerlijk om elke middag naar huis te gaan voor een lekkere warme maaltijd die mijn vader dagelijks voor ons klaar maakt. Om 12 uur scheur ik in de pick-up van mijn moeder (chevrolet met dubbele cabine, dus eigenlijk een ontzettend grote wagen en scheurijzer), die ik tijdelijk in bruikleen heb voor zolang ik nog geen eigen auto heb, naar huis. Daar aangekomen doe ik mijn kolbert uit en schuif aan tafel. Na het eten stap ik weer in de auto om naar het werk te gaan. Dit is natuurlijk geweldig…..Ik was vergeten hoe lekker mijn vader kan koken!

Deze week is de consultant die voor mijn werkgever alle aanvragen voor de werk- & verblijfsvergunningen regelt (dus bij de overheid aanvraagt; dit betekent in de enorm lange rij aansluiten) op kantoor geweest. Het leek er volgens mij op dat zij voor mijn vergunning (het aanvragen van een verklaring dat art 1C van het LTU op mij van toepassing is en dat ik dus geen verblijfs- en geen werkvergunning nodig heb) alle benodigde documenten had. Later belde ze op dat ik ook nog een verklaring omtrent het gedrag in moet leveren. Dat stond niet op het formulier… Nou ja, het is ook niet te volgen hier. DIMAS, de overheidsinstantie die alle vergunningen regelt is de laatste tijd, dagenlijks in de media. Als ze niet in de krant staan dan worden ze wel op tv door het slijk gehaald. Ze schijnen bijna dagelijks de lijst van benodigde documenten naar eigen inzicht te veranderen (lees: aan te vullen). Gelukkig heb ik dat formulier (VOG) bij Jacob achter gelaten en hem gemachtigd om het voor mij bij de gemeente in te dienen. Dit heeft hij afgelopen vrijdag gedaan. Ik hoop dat het zoals ze beloofd hebben binnen 2 weken klaar is.