Jacob & Luzina op Aruba

Afgelopen vrijdag heb ik met Vicky afgesproken om een hapje te gaan eten bij Sushi-Ya (www.suschiyaaruba.com). Ik heb nog nooit sushi bij een Jappanner gegeten, dus heb ik voor de zoveelste keer de bestelling aan mijn goede vriendin Vicky overgelaten. En wederom heeft ze bewezen dat ze mij goed kent en ook erg van lekker eten houdt. Het was allemaal erg lekker. Het was ook heel erg druk en daarom duurde het tussen de gangen door erg lang. Gelukkig zijn Vicky en ik nog nooit uitgepraat geraakt en hebben wij elkaar altijd wel wat te vertellen. Ik heb weer een erg leuke avond gehad. Daarna zijn wij voor het toetje naar een ijssalon gegaan..hmmmm.

Hieronder een foto van Vicky en ik bij Sushi-Ya.

ff klikken voor een grotere versie

Dit is mijn auto. Een heersende Toyota Corola uit 1996, voor de Amerikaanse markt (dit betekent dat zij aan een aantal extra veiligheidseisen voldoet die hier op Aruba niet nodig zijn). Het beestje is wel op leeftijd, maar rijdt nog prima. En het allerbelangrijkste de airco doet het ook heel goed. Zij is van mijn tante geweest. Die heeft een nieuwe Toyota RAV4 gekocht en ik mocht haar oude voor een familieprijs over nemen. Er moest nog wel een nieuwe voorruit in, omdat er een barst in de oude zat, en wel aan de bestuurderskant. En dan komt ie niet door de keuring. Ondanks dat je het niet zou denken, moeten alle auto’s hier op Aruba elke 2 jaar gekeurd worden. Dit beestje was al sinds 2001 niet meer gekeurd. Zonder keuringsbewijs geen verzekering en zonder verzekering geen nummerplaat. De nummerplaat hoort hier niet bij de auto maar is op naam. Nu heeft mijn moeder sinds ik hier ben niet alleen een tweede abonnement voor de mobiele telefoon, maar ook een tweede nummerbord op haar naam staan. En zo ook met de verzekering van de auto.

Gisteren, 18 maart 2007 was het dia di himno y bandera. En dat wordt groots gevierd op het eiland. Het grote festijn is reeds zaterdagavond begonnen met een officiele opening op Plaza Betico Croes (Betico Croes). Een goede vriendin van mij, Vicky, had daar een uitnodiging voor gekregen. Ik heb haar vergezeld naar deze activiteit, waar je als genodigde natuurlijk gratis kon drinken en eten.

Zondag ben ik samen met mijn moeder naar de activiteiten bij ons in de buurt gegaan. Er was een “caha di orgel” (letterlijk: orgel in een kist) en er was een lokale dansgroep. Uiteraard was er de mogelijkheid om veel eten te kopen. De opbrengst was om een dagopvang voor de ouderen in de buurt Santa Cruz te verwezenlijken. Het aantal vrijwillegers was groot. Er zaten 2 dames waar je tickets voor het eten en drinken kon kopen. Er waren 2 dames waar je de gekochte tickets weer in moest leveren voor andere tickets die je nodig hebt om je eten te halen. Vervolgens waren er verschillende mensen die graag je 2de ticket wilden omruilen voor een bak eten.
Vervolgens zijn wij een rondje gaan rijden. Dat doet iedereen hier. In de auto rondrijden om te kijken wat er allemaal te doen is. Wij hebben dat ruim 1,5 uur volgehouden en hebben heel wat auto’s en mensen gezien.

Het was al een paar keer eerder gebeurd: een beetje rook van onder de moterkap. Deze week, donderdagavond, was het echt raak. Ik was mijn broertje Hans op wezen halen in Geldemalsen. Terug in Waardenburg zette ik de auto stil en begon het te stinken. Nadat ik de moterkap open trok kwam er een enorme zwarte rookkolom omhoog. Meteen de servicelijn gebeld en de auto is opgehaald door een bergingsbedrijf. Vrijdagmiddag gebeld met de garage, blijkt dat ze ongeveer het hele motorblok aan het demonteren zijn om een mogelijk lek te vinden… (wordt vervolgd)

Oh ja, om de ernst van de situatie te benadrukken: ik rijd nu tijdelijk in een volkswagen.

Update (19-3-07): Zojuist het automobiel weer opgehaald. Het was een lek in de brandstofleiding bij een van de verstuivers. Diesel op warm motorblok -> rook!

Voor de liefhebbers: het was een volkswagen Jetta. En nee, daar had ik ook nog nooit van gehoord.

Mijn eerste volledige werkweek is voorbij gevlogen. Het werk is tot nu toe erg leuk, maar wel heel erg anders dan dat ik gewend ben. De krant is hier een erg belangrijk medium. Als de inspectie der belasting (belastingdienst) iets te melden heeft, dan staat dat in de krant. Beroepsmatig moet ik dus dagelijks de kranten (3 stuks) door ploeteren. Gelukkig kan dat ook ‘s ochtends onder het genot van mijn eerste kop koffie op kantoor.

Wat ik nog moet leren is hoe de lokale politiek in elkaar zit. Ik heb mijn eerste overhoring op kantoor al gehad. De twee grootste partijen kon ik nog opnoemen, maar er zijn er natuurlijk meer. Kleur bekennen is hier toch beter dan neutraal proberen te blijven.

Ik heb een aantal leuke opdrachten gekregen. In het kader van de privacy en de geheimhouding kan ik helaas geen sappige details schrijven. Het is heel goed te merken dat de belastingwetgeving hier veel minder in beweging is dan in Nederland. Het kan ook niet anders. In Nederland wonen immers 16 mln mensen en op Aruba maar 100.000. Er wordt ook veel minder geprocedeerd en daardoor is er ook veel minder reparatiewetgeving nodig. Tevens heeft de inspectie grote achterstanden.

Mijn nieuwe collega’s zijn erg collegiaal. Het is even wennen om alles in het papiamentu te doen. Ik gooi nog regelmatig Nederlandse woorden door mijn zinnen. Hopelijk zal dat met de tijd steeds minder worden. Ook is het apart dat ik de klanten nog niet ken en dus ook niet weet wat voor soort bedrijf ze hebben, waar ze zitten en welke vennootschappen allemaal tot de groep behoren. Gelukkig wordt ik nu ter kennismaking regelmatig meegenomen naar afspraken met klanten.

Het is ook heerlijk om elke middag naar huis te gaan voor een lekkere warme maaltijd die mijn vader dagelijks voor ons klaar maakt. Om 12 uur scheur ik in de pick-up van mijn moeder (chevrolet met dubbele cabine, dus eigenlijk een ontzettend grote wagen en scheurijzer), die ik tijdelijk in bruikleen heb voor zolang ik nog geen eigen auto heb, naar huis. Daar aangekomen doe ik mijn kolbert uit en schuif aan tafel. Na het eten stap ik weer in de auto om naar het werk te gaan. Dit is natuurlijk geweldig…..Ik was vergeten hoe lekker mijn vader kan koken!

Deze week is de consultant die voor mijn werkgever alle aanvragen voor de werk- & verblijfsvergunningen regelt (dus bij de overheid aanvraagt; dit betekent in de enorm lange rij aansluiten) op kantoor geweest. Het leek er volgens mij op dat zij voor mijn vergunning (het aanvragen van een verklaring dat art 1C van het LTU op mij van toepassing is en dat ik dus geen verblijfs- en geen werkvergunning nodig heb) alle benodigde documenten had. Later belde ze op dat ik ook nog een verklaring omtrent het gedrag in moet leveren. Dat stond niet op het formulier… Nou ja, het is ook niet te volgen hier. DIMAS, de overheidsinstantie die alle vergunningen regelt is de laatste tijd, dagenlijks in de media. Als ze niet in de krant staan dan worden ze wel op tv door het slijk gehaald. Ze schijnen bijna dagelijks de lijst van benodigde documenten naar eigen inzicht te veranderen (lees: aan te vullen). Gelukkig heb ik dat formulier (VOG) bij Jacob achter gelaten en hem gemachtigd om het voor mij bij de gemeente in te dienen. Dit heeft hij afgelopen vrijdag gedaan. Ik hoop dat het zoals ze beloofd hebben binnen 2 weken klaar is.

Er is afscheid genomen in Nederland, en wel op vele momenten. Het eerste afscheid was al op zaterdagavond 10 februari, aan het einde van het Briljant Winterdiner waar ter ere van het 4de lustrum ook vele reunisten aanwezig waren. Op deze avond realiseerde ik mij dat ik een aantal van deze dames en meiden niet meer zo vaak zal zien. En dat ik ook niet meer zo vaak op dit soort activiteiten aanwezig zal zijn.

Het tweede afscheid was van mijn werk in Tilburg. Er was een afscheidsborrel in de bar (Meeting.) geregeld voor mij en voor nog twee andere vertrekkende collega’s. Daarna zijn wij met de fiscale afdeling, waar ik 6,5 jaar deel van ben geweest, uit eten gegaan. Het was erg gezellig en tegelijkertijd was het ook heel raar. Ik heb namelijk een fijne tijd gehad in Tilburg en dat was mede dankzij deze collega’s en de sfeer die kantoor Tilburg heeft. Van deze mensen en van de sfeer neem ik nu dus afscheid.

Het derde afscheid was onze ” Aruba-Borrel”. Ook deze was erg gezellig. Ik wil ook al onze familie, vrienden en kennissen bedanken voor hun komst. Zo’n avond is echter veels te kort om iedereen echt goed te spreken. Mijn laatste week in Nederland was ineens ook helemaal vol met afscheid-afspraken met vrienden en vriendinnen. Een hectische week die begonnen is met het leeg halen van onze woning. Maandagmiddag 19 februari was ons hele huis leeg en reed de vrachtwagen weg. In die vrachtwagen zit alles wat wij mee naar Aruba nemen. De rest hebben wij verkocht, weggegeven, weggegooid of moet nog naar de stort.

Het laatste afscheid en ook de heftigste was het afscheid op Schiphol. Ook daar waren familie en vrienden aanwezig. Dat was erg fijn! Helaas moet ik Jacob nu nog even missen. Samen met onze kat Sissy heb ik de overtocht naar Aruba gemaakt die deze keer 10 uur duurde als gevolg van veel storingen op de normale route.

Er zijn foto’s van het afscheid, maar de pc van mijn ouders kan de usb-poort niet vinden en hierdoor kan ik geen digi-foto’s uploaden…. Die komen vast ooit nog op de site te staan.

Sissy en ik zijn goed aangekomen op Aruba. Wij beginnen aardig aan het warme weer te wennen.

Zojuist is Luzina vertrokken vanaf Schiphol. Ik heb toch wel een knoop in m’n maag… De laatse paar weken waren een gekkenhuis. Maar het lijkt erop dat alles redelijk gelukt is. Het huis is leeg, op wat kleine troepjes na. Luzina is uitgeschreven als inwoner van Nederland, maar ik ben nog wel gemachtigd met haar stempas te stemmen bij de provinciale statenverkiezing op 7 maart. Het afscheidsfeestje op 17 feb. was erg leuk. Alle vrienden en familie, bedankt dat jullie erbij waren! De komende weken zal Luzina hopelijk wat vaker berichten posten op deze site, want ik ben ook wel benieuwd hoe ons toekomstige huisje eruit ziet.

Het begint nu allemaal erg concreet te worden. Onderhandelen met de makelaar over courtage, want we hebben besloten ons huis te verkopen; verhuren was niet echt een optie. De meeste apparaten met een stekker gaan ook in de verkoop, eerst voor family & friends en wat er over blijft komt op marktplaats ofzo. Heel veel dingen uitzoeken om mee te nemen of weg te gooien. Adreswijzigingen voor allerlei instanties; daarbij is het extra lastig dat Jacob zijn bedrijfje nog even doordraait, maar dan vanuit de vestiging Waardenburg 🙂

Op 24 februari vliegt Luzina naar Aruba, Jacob volgt begin mei. Om dat te vieren, en om dit land in stijl achter ons te laten, geven wij een feestje. De locatie is geboekt, het borrelquotum vastgesteld en de uitnodigingen zijn verstuurd. We rekenen op een goeie opkomst, want daarna duurt het weer een hele tijd voordat we de hele vriendenclub in zijn geheel ontmoeten.

Wij hebben de jaarwisseling samen met vrienden in Loosdrecht gevierd. Het was zoals vanouds gezellig, met veel bier, wijn en fris. Voor de verandering hebben wij er dit jaar de mixed-longdrinks aan toe gevoegd. De verhuizer heeft ons namelijk geadviseerd om geen alcoholische dranken in de container mee naar Aruba te nemen. Onze sterke drankvoorraad moet dus opgedronken worden. En dat is aardig gelukt!