Jacob & Luzina op Aruba

Uiteindelijk maar 2 weekjes te laat gearriveerd op het eiland, maar zowel mama als zoonlief zijn buitengewoon tevreden tevreden met de nieuwe wagen + wieg.

Een proefritje met de nieuwe wagen

Check het handje van W.

Balashi vind het ook wel interessant.

Pardon, de foto’s zijn niet ‘clickable’ deze keer. Wat problemen met WordPress; wellicht kan ik dat later deze week opgelost krijgen.

Jacob was vorige week naar Chicago en Luzina vondt dat weblog gedoe te ingewikkeld, dus jullie hebben een hoop info en foto’s van ons tegoed. Dat gaan we proberen de komende dagen weer een beetje in te halen, dus blijf F5-en!

Het gaat erg goed met Winston, vooral nu hij zijn nieuwe speen heeft, die in niet mis te verstane bewoordingen aangeeft wie de hoogste ancienniteit in huize De Greef heeft.

Ook als hij niet deze, maar een andere ‘speen’ in zijn mond heeft, dan zuigt hij er goed aan. Afgelopen woensdag was Luzina met hem naar het consultatiebureau. In een week tijd was hij 570 gram zwaarder geworden. (Normaal is 100-200 gram per week). Vandaag, 23 augustus, was eigenlijk de datum dat hij geboren zou worden. Inmiddels heeft hij ook het gewicht dat daarbij zou horen; ruim 7 pond. “23 Augustus, wordt het dat niet eens tijd voor de geboortekaartjes,” zo hoor ik u denken. Welnu, het is een prachtig ontwerp geworden. As we speak worden de kaartjes op maat gesneden, gevouwen en in enveloppen geschoven. Daarna moeten we het uit handen geven aan de lokale posterijen. Dus houd goede moed vrinden, de komst van de geboortekaartjes is nabij!

In San Jose zijn Bastiaan en Marguerite de trotse ouders geworden van Constantijn Cornelis.

Ik heb m’n SD kaartje helemaal leeggeschraapt en dat leverde het volgende op:

Laatste foto’s vanuit het ziekenhuis, inclusief de nieuwe muts.

Lekker in bad

Een aantal cadeaux

En jawel, een foto van de eerste trip. Gisteravond zijn we naar een openlucht concert geweest. (zie http://www.ricciotti.nl/). Patrick en Vicky waren er ook. Winston heeft wel een uur bij tante Vicky op schoot gezeten. Luzina had na een ice tea en water nog steeds dorst en ik vroeg wat ze wilde drinken. “Twee ice tea en twee water,” was het antwoord. Ze heeft het wel allemaal opgedronken.

Wel, voor de gehele samengeraapte collectie van nog niet eerder gepubliceerd Winston gerelateerd beeldmateriaal klikt u HIER.

Hij is gelukkig weer aanspreekbaar en loopt al voorzichtig weer een beetje door de gang van het ziekenhuis. Bij de operatie hebben ze een flinke snee gemaakt. Heel anders dan de subtiele incisies die in NL gebruikelijk zijn. Echt een jaap van zo’n 20 cm, midden op de buik, met een kleine slinger bij de navel. Hij gelukkig zo verstandig dat hij voorlopig geen planten meer water gaat geven of andere zware klussen. Een foto van de patient staat hieronder.

In het hospitaal hadden we een klein filmpje van Winston gemaakt. Gewoon met de fotocamera. Omdat Jacob nog niet zo handig is met video software en hij niet overdreven veel vrije tijd had, staat het er nu pas op.  Maar nu kennen we de drill, dus wellicht dat het volgende filmpje een wat kortere productietijd kent.

Wij hebben Winston opgehaald, en zojuist is de vader van Luzina vertrokken naar het hospitaal. Zeer waarschijnlijk een blindedarm ontsteking. Op je 73e niet echt een prettige aangelegenheid. Hij was gisteren al erg moe en had vandaag pijn in zijn zij. Vanmiddag toch maar naar de dokter gegaan en die heeft hem meteen doorverwezen.

…Hoppa, daar ben ik weer. Gisteravond was ik begonnen met deze post, maar nog niet af. Het was inderdaad blindedarm ontsteking. Die is er inmiddels uit gesloopt. Hij had vanochtend nog wel veel pijn. (Die slagers zijn blijkbaar niet zachtzinnig). Hij moet minimaal een dag of 5 in het hospitaal blijven. De moeder van Luus was van plan om vannacht(!) nog wat dingen af te gaan maken op haar werk, omdat ze ‘s middags niet alles af had gekregen voordat ze naar de dokter gingen. WIj hebben haar voor gek verklaard, en blijkbaar heeft dat geholpen en is ze alleen vanochtend, op haar vrije dag, gaan werken tot het bezoekuur weer begon. We hopen dat het allemaal goed is gegaan en dat die ouwe man weer snel op de been is.

W00t! Vanochtend werden we gebeld: “Winston mag vandaag naar huis.” Je begrijpt dat Luus en ik een klein vreugdedansje hebben gedaan (letterlijk). We hebben hem zojuist opgehaald in het ziekenhuis, waar hij mij en Luus nog even ondergeplast heeft (yuk!) tijdens zijn laatste ‘ziekenhuisvoeding’.

As we speak zit ik buiten op de porch terwijl Winston in het campingbedje ligt. Over 2 minuten moet ie weer aan de borst.

*Tedje out*

Helaas, WInston mag nog niet naar huis. Hij moet waarschijnlijk tot eind van de week blijven. Hij is helemaal losgekoppeld van de meeste slangen, tubes en meters. Alleen nog een klein draadje voor hartslag en O2 saturatie (=zuurstofgehalte in zijn bloed). Hij hoeft verder geen medicatie. De enige reden dat hij nog moet blijven is zijn gewicht. Hij komt een beetje aan, maar heeft nog niet de sprint naar boven te pakken. Wij worden dus wat minder lief tijdens de voeding: “Eten zul je!” Want we willen natuurlijk wel dat ons mannetje nu snel naar huis mag.