Jacob & Luzina op Aruba

Leuk liedje van Burt Bacharach gezongen door o.a. Trijntje Oosterhuis. De tekst is absoluut niet te onthouden en het is heel irritant als je na een week nog niet meer weet mee te zingen dan dit ene zinnetje. Maar daar ging de vakantie verder niet over. Met een forse vertraging van ruim 4 uur landden we uiteindelijk op SFO international. BB stond al op ons te wachten. Met een knorrende maag, want zijn eten was door de schuld van American Airlines ook 4 uur vertraagd. En jullie weten allemaal hoe BB wordt als hij niet op tijd zijn eten krijgt… 😉 Gelukkig had Marguerite ook tot een uur of 11 doorgewerkt (workshop) dus waren we allemaal nog keurig op tijd voor de laatste vreet van de dag.

Continue reading ‘“Do you know the way to San Jose…”’ »

Om even helemaal bij te komen van alle stress die het leven op een Caribisch eiland met zich meebrengt gaan we 10 dagen naar de BiMi’s in San Jose. (En omdat Jacob voor zijn toeristenvisum minimaal 48 uur uit Aruba moet wegblijven). We vliegen met één tussenstop in Maimi en zullen er zo’n 12 uur over doen; dat is langer dan de rechtstreekse vlucht vanaf Amsterdam. Gezellig 2 weekenden met de Bergman family op stap, ik ben benieuwd wat voor borrels er deze keer gebouwd worden. Luzina is al bezig met een lijstje van Amerikaanse winkels die gefrequenteerd zullen worden. Vooral om haar zakelijke garderobe wat op te pimpen. Jacob denkt erover om nog een setje überhippe OluKai slippers te kopen. Absoluut noodzakelijk op Aruba en het huidige setje begin al te slijten.

Update: We zijn weer thuis. Uitgebreid verslag (met foto’s) volgt.

Wij zijn bezig om een tweede autootje te kopen. We hebben zoiets op het oog:

Een Jeep Wrangler 4×4 uit 2001, met een 4,0l 6 cylinder benzinemotor in de kleur groen met een zwarte softtop. Voorzien van a/c, radiootje en ingebouwde fun factor!

Het rijdt als een vrachtwagen, zuipt als een ketter, gevoelig voor joyriding/diefstal/vermiste onderdelen. Als de softtop naar beneden is en het begint te regenen, dan duurt het 15 minuten om de kap omhoog te krijgen, dus ben je kletsnat. Onderdelen zijn reteduur, moet vaak geserviced worden en vereist extra TLC na een ritje door de bush. Je kunt geen spullen in de auto laten liggen, want je kun niks goed afsluiten. Er is practisch geen bagageruimte. Het achterbankje is voor mensen met hele korte beentjes.

Maar oh, wat is ie stoer!

Wat denken jullie, doen?

Update: Vandaag hebben we de Jeep gekocht! Hartelijk dank voor al jullie welgemeende aanbevelingen. Al moet ik bekennen dat ik hem ook gekocht had als jullie er niets in zagen!

Speciaal geimporteerd uit de States: een ice-blue wasmasjien en een rvs side-by-side koelkast met ice cubes / crushed ice / ice cold water dispenser!

Nu kunnen we echt veel biertjes koud zetten, ha ha.

Afgelopen weekeind, 7 en 8 juli 2007 werd voor de 14de keer het Aruba Reef Care project georganiseerd (zie ook: linkje naar artikel in krant). Jacob en ik hebben meegeholpen. Bij de verschillende duikscholen werd het strand en de zee schoongemaakt. Wij hebben ons bij S.E. Aruba fly & dive gemeld op zondagochtend. Gelukkig waren er nog ruim 15 andere vrijwilligers. Als eerste kregen wij allemaal een fel groen deelnemerst-shirt. Deze moesten wij aan. Zo waren wij van ver herkenbaar als de vrjwilligers van het Aruba Reef Care Project. Er werden twee groepen gevormd. De ene ging eerst het vuil in de zee verzamelen (duiken) en de andere begon het strand schoon te maken. Na ongeveer drie kwartier wisselden wij. Op het strand heb ik aardig wat zwervend vuil opgeruimd, van peuken, rietjes en plastick bekertjes tot onderbroeken, fuiken en autobanden. Oja ook accu’s behoorden tot het opgehaalde vuil. De zee was daarentegen redelijk schoon, gelukkig! Het was verder goed gesponsord. Veel drinken (tegen uitdroging) en rond lunchtijd lekkere broodjes. Aan het einde van de activiteit was er gelegenheid om samen met de andere vrijwilligers die op allerlei andere plekken op Aruba het strand en de zee hebben schoongemaakt een biertje te drinken en te dansen. In totaal hadden dit weekeind ruim 600 vrijwilligers meegedaan. Als waardering hebben wij een heel mooi kleurrijk deelnemers certificaat gekregen dat past bij ons t-shirt!

Op onze porch (veranda) aan de voorkant van het huis hebben we een grote bolcactus (melocactus communis) in een pot. Laatst zaten er kleine bloemetjes in en nu dus ook een vruchtje. Dat vruchtje noemt men Fruti Bushi. Qua formaat lijkt het op een kleine rode peper, ca. 5 cm. lang, maar dan roze. Van binnen heeft het kleine zwarte pitjes en de smaak is zoetig. Je kunt ze hier ook in het wild, langs de kant van de weg vinden. De cactus heeft nu voor het eerst sinds wij hier wonen een heel klein beetje water gekregen als beloning voor deze oogst.

Vanwege de vele vragen even een update over onze ‘tekkel’. Balashi, onze pup, groeit als kool. Hij kan inmiddels ook erg mooi aan de ketting liggen. Dat is nu nodig, omdat ons hek nog niet helemaal gerepareerd is. Toen hij heel klein was bleef hij netjes achter het huis. Maar inmiddels gaat meneer steeds verder op expeditie. Vooral het huis van de overburen is erg interessant, want daar zijn de hele dag door bouwvakkers bezig met een gigantisch groot hekwerk te herverbouwen. Gelukkig kunnen we Balashi nog steeds paaien met een blikje van zijn lievelingsbier…

Hier twee foto’s: een van april en een van eind juni (klik voor grote versie)

De opmerkende lezer had het al gezien op de foto van ons huisje: in de voortuin staan palmbomen. Kokospalmen (cocos nucifera) om precies te zijn. Een aantal van de vruchten is nu rijp.

We hebben er 2 gescoord. De eerste hebben we gedemonteerd en (deels) geconsumeerd. Numero dos gaan we proberen te planten in de hoop dat er een nieuwe palmboom uit gaat groeien (Barthold, nog adviezen?)

Het plan van aanpak was alsvolgt: eerst het vezelige omhulsel een stuk wegkappen, daarna de kokosmelk opdrinken en tot slot de noot verder ontdoen van het omhulsel, kraken en leegpeuzelen. (zie het stripverhaal).

Er is een ding wat ik nog moet uitzoeken: ik kan me niet voorstellen dat een localio meer dan 30 minuten besteed om een luizige kokosnoot op te peuzelen. Dus er moet een snellere methode bestaan met betere tools, dan de manier waarop ik het aangepakt heb…

Zo, ik heb nu 4 weken full-time in m’n hangmat gelegen en de drank is op. Oh wacht, nee de drank is toch niet op, we hebben net weer nieuwe corana’s binnen! Maar aan de comments te merken, heb ik onze site door alle drukte *kuch* niet genoeg aandacht gegeven. Daarom presenteer ik met trots: de hangmat 2.0! Met behulp van een superdeluxe WiFi netwerk en m’n laptoppie kan ik vanaf heden draadloos bloggen (zie afbeelding).

Een aantal andere dingen die ik de afgelopen weken geleerd heb:

• Het klimaat op Aruba doet rare dingen met je haar: Luzina krijgt waanzinnige krullen (nog geen afro) en bij mij wordt het heel kort (zie afbeelding)
• Een envelop met documenten doet er via DHL meer dan een week over van Nederland naar Aruba
• Een envelop met documenten doet er via Fed-Ex 2 dagen over van Aruba naar Nederland
• Makelaars zijn oplichters (eigenlijk wist ik dat al)
• Makelaars doen niet moeilijk over witwaspraktijken waarbij hem het belang van de opdrachtgever eigenlijk niet interesseert
• Na een forse woordenwisseling lukt het de makelaar om in 3 dagen je huis (volledig wit) te verkopen
• Notarissen maken fouten in de nota van afrekening
• Een rode paprika kost hier soms 6,50 Florin

Wat heeft u de afgelopen tijd geleerd?

Door alle drukte nu pas aan toegekomen: het uittesten van de hangmat! Gisteren even provisorisch bevestigd, maar vreescht niet, er komen nog wat profi bevestigingsmaterialen.

Nog meer goed nieuws: ons huis is verkocht! Champagne wordt opengetrokken als de centen binnen zijn.

Update: wij hebben het contract getekend en opgestuurd. Nu moet de koper nog tekenen… We hebben in ieder geval als een fles bubbels gekocht. Mocht het alsnog niet doorgaan, dan hebben we in ieder geval wat in huis om de kater te verzachten.