Jacob & Luzina op Aruba

U had nog het staartje van de cruise tegoed. Op zaterdag komen we even aan op een stukje Nederlands Koninkrijk, St. Maarten. Hier nemen we vanaf de cruise terminal een watertaxi naar het centrum. Er ligt vandaag slechts een cruise schip, dus het is erg rustig in de stad. Het nadeel van St. Maarten is dat het in de ‘hurricane belt’ ligt, het voordeel daarvan is dat ze regelmatig de ‘front street’ aan kunnen passen aan de eisen van de tijd, zonder dat er allerlei lastige sloopvergunningen nodig zijn. Heel leuk om doorheen te slenteren en een mooi strand, middenin de stad. Een ligbedje met parasol, een sixpack Heineken en een fles water is ook nog eens een stuk voordeliger dan alleen een ligbedje op Aruba. We hebben een klein beetje geshopt, maar ook vandaag had Winston een kort lontje. Terug naar de boot, Luzina is ‘s middags nog voor een tweede ronde (shoppen) gegaan.

Zaterdagavond om 23:00 moeten alle koffers ingepakt zijn en buiten de hut geplaatst worden, zodat de crew ze morgen tijdig aan land heeft staan. We halen nog een keer goed door, totdat de meeste barretjes gesloten zijn. De volgende dag, op Puerto Rico, is het moederdag. Luzina heeft een paar mooie witgouden oorringen, ingelegd met diamanten, mogen uitzoeken en bij Clara wordt ‘s ochtends vroeg een enorme chocoladetaart bezorgd. We nemen rustig de tijd om met z’n allen te ontbijten terwijl het ontschepen is begonnen. We vertrekken naar de Hilton Embassy suites. In het hotel is een Outback Steakhouse (voor de kenners!) dus de lunch was meteen goed geregeld. Patrick, Clarisa en hun dochters vertrekken aan het eind van de middag naar St. Maarten waar ze nog een weekje een hotel hebben geboekt, wij zullen maandag terug vliegen naar Aruba. Het hotel heeft een leuk zwembad waar Jacob en Winston nog een uurtje plezier maken.

Voor uw (en ons) gemak heb ik een nieuwe categorie toegevoegd (in het menu aan de rechterkant). Vanaf heden zijn alle postjes met een filmpje met slechts enkele muiskliks bereikbaar.

Van de website van Carnival Cruises:

Aan boord leek het even dat er toch wel uitzondering mogelijk zijn, als je maar betaalt. WAC is gedurende de ochtenden welkom in de kids club. We krijgen een draadloze telefoon overhandigd, waarop we continue bereikbaar moeten zijn, “It only works aboard the ship.” Hij kan niet door anderen dan de ouders opgehaald worden. Luus en ik gaan koffie drinken en binnen 15 minuten gaat de telefoon: “Winston keeps crying, please come over.” Hij vind het prima als zijn papa aanstalten maakt om te vertrekken en zwaait vrolijk, “ayo papa!” Maar als zijn moeder ook weer wil vertrekken is het hommeles. Dat gaat dus niet werken. We willen graag een dagje duiken en de familie Kipping biedt uitkomst. Zij zullen een dagje op Winston passen.

Op St. Lucia maken we 2 mooie duikjes. Vanaf de boot die ons naar de duiklocaties brengt hebben we een mooi uitzicht op de groenen bergen en schitterende baaien van het eiland. Terug aan boord zijn Winston en de familie Kipping er niet, dus die zullen wel een auto gehuurd hebben om lekker rond te toeren, en wij gaan een siësta houden. Om 17:00 zal het schip afvaren, maar tegen 16:00 nog geen teken van Winston. Luus is een beetje ongerust. “Je het toch ook zijn paspoort meegegeven?” vraag ik “dan zien we ze in het ergste geval wel op het volgende eiland.” Iets na vieren wordt er op onze deur geklopt, er daar zijn ze weer! Op het nippertje. Wegens een omleiding, een keer fout rijden en kronkelige bergweggetjes waren ze toch wat later terug in de haven dan gepland. Patrick vertelt achteraf dat het laatste uurtje in de auto niet echt gezellig was omdat de spanning met de minuut groeide; gaan we het halen of niet?? Ze waren ongeveer de laatsten die de loopplank opstormden om weer in te checken aan boord.

De volgende dag St Kitts. Het uitbesteden van Winston was prima verlopen de vorige dag, dus vandaag hetzelfde recept: wij gaan duiken en Winston met de familie Kipping op pad. De dive operator is duidelijk minder professioneel dan die op St. Lucia. Het materiaal in niet tip top en bij het wegvaren ramt de schipper een andere boot in de haven. Hij probeerde te remmen, door vol gas in de achteruit te gaan, maar ging alleen maar harder vooruit. Na de klap riep hij nog: “It was in reverse, man, it was in reverse!” Blijkbaar werkt de versnelling niet naar behoren. Even overweeg ik om de trip te cancellen en mijn centjes terug te vragen. Gelukkig verloopt de excursie verder zonder problemen, en aan het eind van de middag is WAC weer ruim op tijd terug 🙂

Terwijl ik zit te zwoegen op de concept tekst van het volgende artikeltje in onze cruise reeks, wordt ik ruw gestoord in mijn overpeinzingen. Winston is wakker geworden en not amused. Toen hij vanmiddag aan zijn siësta begon had hij echt zijn pet opgezet, maar die zat nu niet meer op zijn hoofd; paniek. Ik moest komen en hem helpen zijn pet weer op te zetten, zodat hij weer wat ontspannende literatuur ter hand kon nemen, alvorens zijn siësta te continueren.

Ik kon niet kiezen, dus beide foto’s geupload. Welke vindt u het mooist?

Uit de omvangrijke collectie Kipping een tweetal beelden van wat wij in ieder geval niet gezien hebben op Barbados:

Wat hebben we dan wel gezien? Door alle extra dutjes (en je weet, dat gaat het beste met een lekker flesje melk) begon de bodem van de melkvoorraad in zicht te komen. Jacob werd er op uit gestuurd om te gaan foerageren!

Vanaf de cruise terminal is het ongeveer 2 km. naar het centrum van Bridgetown. Taxi chauffeurs en fietstaxi’s beweren dat het veeeel te ver is om te lopen. Ze worden bijna agressief als ik het aanbod afsla. Een fietstaxi beweert dat een man alleen altijd op zoek is naar ‘you know what I mean, yah man.’ Ik heb geen idee, dus vraag even door 😉 Het schijnt dat cruise toeristen wel eens op zoek zijn naar iets te roken of een snuifje…

Een mooie route langs het water. Veel historische gebouwen. Na een aantal drogisterijen, zelfs een apotheek, eindelijk een supermarkt gevonden waar ze ‘the right stuff’ verkochten. Op de terugweg loopt ik over de board walk op Wharf Street. Ik stop bij de openlucht fish market om de waar te inspecteren en het er der een praatje te maken. Er ligt veel mooie verse vis, allerlei soorten zelf complete tonijnen. Jammer dat op Aruba niet zo’n markt is. Ik zie ook wat mindere vis liggen, waarschijnlijk al enkele dagen oud, en dat ruik je ook. Ik had geen camera bij me, maar met Google Maps en Panoramio kun je een aardige indruk krijgen.

De rest van de dag lekker gerelaxed aan boord. Winston heeft nog even gespeeld bij het zwembad.

Als extragratis service aan onze trouwe bezoekers vanaf heden aan de rechterkant het actuele weer op Aruba en de vooruitzichten voor de komende dagen. De komende week vrij weinig variatie 😎

Hoewel ik het niet zelf heb vastgesteld, schijnt het mogelijk te zijn om 24 uur per dag te eten. Patrick baalde een beetje dat hij er pas de voorlaatste dag achter kwam dat hij ook na 24:00 nog even een vette bek kon halen. Tussen 03:00 en 06:00 zijn de restaurants gesloten, maar er is altijd (complementary) room service, waar ik twee keer een sandwich heb besteld voor de lunch. Wij vonden het heel leuk dat we elke avond met ons hele gezelschap een grote tafel hadden in een van de main dining rooms. Elke avond dezelfde tafel en dezelfde bediening. Klik hier voor een indicatie van het menu. Een aantal classics, ongeveer de helft van het menu, zijn elke dag hetzelfde, maar de andere gerechten verschillen per dag. Onze serveerster, Evelyn, komt uit Indonesië. Ze doet erg haar best om alle namen te onthouden en schrijft ze ook op per stoel. De volgende dag zitten we iets anders en prompt wordt ik als ‘Lisa’ aangesproken. Na de eerste avond staat de kinderstoel voor Winston elke avond al keurig klaar als we binnenkomen. We maken wat grappen over Indonesische gerechten, vragen naar babi ketjap, ajam paniki en gado gado. Evelyn verteld dat een ‘special request’ mogelijk is en of we een avond Indonesisch willen eten. Prima geregeld! Een pittige gado gado vooraf, nasi en bami goreng met babi ketjap, atjar van komkommer en diverse pittige sausjes om de boel goed in de fik te zetten. De bus boy (ook uit Indonesië) is helemaal verbaasd dat hij ons gado gado serveert. Helemaal als ik vraag of we er een Bintang bij kunnen krijgen… Evelyn vertelt dat haar man in de kombuis werkt en het eten voor ons bereid heeft.

Naast de main dining rooms zijn er verschillende buffet restaurants, een pizza boer, sandwich dinges, wok loket en een grill (hambo’s en hotdogs). Tussen 17:00 en 20:00 is er een sushi kraampje in het casino. Voor de koffie is er een European style coffee corner, die erg Amerikaans aandoet, maar waar de koffie wel naar koffie smaakt. Ook erg populair bij de bemanning, ook al moet je daarvoor extra betalen. De coffee corner verkoopt ook hompen taart waarmee je een weeshuis een week lang kan voorzien van calorieën. Geen wonder dat de gemiddelde Amerikaan een pond per dag aankomt tijdens een cruise.

Tijdens de cruise zijn er twee ‘formele avonden’ in de main dining room. Dat houdt in dat de kledingvoorschriften iets strikter zijn (haha). Voor de heren toch echt een overhempie, geen slippers en een sports jacket wordt aanbevolen. Nauwelijks black ties bij deze cruise line, dus hield ik het ook bij een donker pak met das. En hier komt de grote shopping surprise: In San Juan heeft Luus speciaal voor deze avonden een formal attire voor the young master Winston aangeschaft. Hij vond het zelf he-le-maal niets toen hij het aankreeg. “Uit, uit!” Niks daarvan! Eenmaal op de gang kreeg hij de eerste complimentjes van de stewards en andere gasten. Hij ging fier rechtop lopen en de hele wereld was van hem. Padu en madu smolten (figuurlijk gekkie) toen ze Winston zagen. Hij was de ster van de avond. Bij het verlaten van de dining room zwaaide hij parmantig naar de gasten die nog aan tafel zaten, “bye, bye!”

Dominica is waarschijnlijk het meest groene eiland van de Caribbean. Niet alleen letterlijk, grote delen van het eiland zijn beschermd natuurgebied en staan op de world heritage list. Op basis van onze ervaring is de kans op regen 100%. In de voorbereiding hadden we besloten dat we graag wilden duiken op Dominica. Dus vast een aantal dive operators gemaild. Blijkbaar gaat het te goed en kunnen ze geen nieuwe klanten accepteren, want we hebben nooit enige reactie ontvangen. Ook van andere cruizers hoorden we dat zelfs de telefoon niet beantwoord wordt. Om 10:00 ‘s ochtends arriveerde ons schip in de haven. Even later ging ik op zoek naar een lokale duikbasis. Daar ontspon zich de volgende conversatie:

Helaas, geen duik op Dominica. Wel even in de regen langs de kraampjes in de haven voor wat toeristische muk. Uiteindelijk een petje en nieuwe maracas (sambaballen) voor Winston aangeschaft en voor Luus een luchtig jurkje.

Na de dag vliegen en twee onrustige nachten in San Juan moet Wiston zich alweer aanpassen aan een nieuw onderkomen. Dat heeft even tijd nodig. Soms verstopt hij zich even in de kledingkast om even een paar minuten prive tijd te hebben. Ik ben zelf ook even in de kast gekropen, met de deur dicht is het helemaal donker, niets te zien. WAC haalde me er snel weer uit, want dat was zijn plekje. “No papa. Uit, uit!”

Op St.Thomas gaan we aan wal om te voet een stukje van het eiland te verkennen. Binnen 20 minuten heeft Winston het helemaal gehad en besluiten we terug te gaan naar de boot om hem weer in bed te leggen.

We zullen het in nog meer havens zien; een groot deel van het haventerrein is een duty free shopping area, alleen toegankelijk voor toeristen. Vermoedelijk ontwikkeld met hulp / kapitaal van de cruise lines. In bijna elke haven is een vestiging van ‘Diamonds International’, je zou het idee krijgen dat de rederij aandeelhouder is in deze keten. Op St.Thomas zijn we dus niet eens buiten de poort van de haven geweest.

In San Juan waren Luzina en Clara aan het shoppen, terwijl de anderen genoten van een heerlijke lunch en lekker badderen in het zwembad van het hotel. Winston was ‘s avonds behoorlijk moe. Tijdens het eten kon hij, vrij ongebruikelijk, nauwelijks zijn aandacht erbij houden.

Op zondag hebben we een auto gehuurd om een tripje naar het regenwoud van Puerto Rico te maken. Als op Aruba woonachtige Nederlander ben ik inmiddels wel wat gewend, maar ik heb nog nimmer meegemaakt dat het afhandelen van papierwerk voor een huurauto een uur in beslag neemt. Om Winston wat af te leiden tijdens het lange wachten, mocht hij op een gegeven moment de pet van Padu op.

Ruim een uur rijden en we zijn in El Yunque rain forest. Is wel mooi, al dat groen. Dat is óók de Caribbean. Het is wel duidelijk dat hier beduidend meer regen valt dan op de Benedenwindse Eilanden.

We zijn ook een berg opgereden. Halverwege zouden een aantal spectaculaire watervallen te zien zijn. Spectaculair veel regenval zullen ze bedoelen. We hadden net geparkeerd voor de eerste waterval en toen ging het helemaal los! Gauw terug naar de auto en verder de berg op. Weer gestopt bij een uitkijktoren. Alles was in nevelen gehuld. De wolken hangen hier nogal laag. Maar na een aantal minuten blies de wind het wolkendek uiteen, en hadden we een spectaculair uitzicht over het woud en konden we vele kilometers verderop de kustlijn zien.

Nog een plaatje van Phileine en Winston (Let u wel even op zijn nieuwe slippers?)

Eind van de middag met de huurauto alle baggage naar de pier gebracht. Toen terug naar het hotel voor de laatste passagiers en door naar de autoverhuurder. Die zou ons met een shuttle bij de boot afzetten. Dat ging niet erg snel, want vanwege een marathon ofzo, waren een aantal straten afgezet. Na een uurtje file rijden kwam de haven in zicht. Rijdt die ‘Coño’ de verkeerde kant op waardoor we opnieuw in de file moesten aansluiten! Gelukkig niet helemaal achteraan en een half uurtje later konden ook Luus, Jacob en Winston inchecken. Security check ging lekker snel, want met WAC in de buggy mochten we overal via de priority lane. Douchka en Phileine waren al eerder ingecheckt en aan boord gegaan. Ze vonden het helemaal faaaantaaaastieeeees!!!!!!! En dat blijkt.

Nog iets over de ‘sloepenrol’. Dit is een verplichte veiligheidsoefening, nog voordat het schip de haven verlaat. Alle bars en restaurants gaan dicht en alle hutten worden gecontroleerd of de gasten wel deelnemen aan de sloepenrol. Iedereen moet verzamelen bij het ‘muster station’ dat hoort bij je hut. Daar volgt een korte uitleg over veiligheidsprocedures, gebruik van zwemvesten en reddingsboten. Alle kinderen van 11 jaar en jonger kregen een bandje om hun pols / enkel, waarop staat bij welk ‘muster station’ ze horen. Dat bandje moet de hele cruise om blijven. Winston heeft in zijn pyjama deelgenomen, en was niet het enige kind met kleine oogjes. Om 22:00 liet de brug de scheepshoorn flink blazen en begon de Sail Away Party. De cruise is begonnen!